Dag 5 t/m 10

Landgenoten,

U heeft al een tijd niets van ons gehoord, vanwege het disfunctioneren van de elektriciteit en de volle dagen die we mee mogen maken. We gaan ons best doen er weer een mooi verslag van te maken te beginnen met de donderdag van afgelopen week.
Deze donderdag stond in het teken van de timmerman in het thema ‘de bouwplaats’. Er werd een Bijbelverhaal verteld over de verlamde man die door vier mannen door het dak naar beneden werden gebracht aan de voeten van Jezus die hem genas. De moraal van het verhaal wat de kinderen meekregen was dat we onze vrienden met zorgen of verdriet ook mogen brengen aan de voeten van Jezus, zoals de verlamde man in de Bijbel. De jonge kinderen maakten daarna een gereedschapskistje van papier met uitgeknipt gereedschap daarin. De andere kinderen gingen bingoën en voetballen. Het was weer een geslaagde ochtend die werd afgesloten met de bekende traditionele Albanese dans. Met bezwete lichamen hebben we nog even wat gedronken met de werkers van het kinderhuis en de Albanese mannen en vrouwen uit de kerk van Maarten en Gerdien die iedere dag hielpen bij het programma. Het is zo’n zegen dat we met broeders en zusters over de grenzen een kleine bijdrage mogen leveren aan het geestelijk geluk van de tweehonderd Albanese kinderen.
Na een korte duik in het zwembad zijn we naar het huis van Bilardi, een van de bewakers van het terrein, gegaan om wat olie, meel en suiker te brengen. We waren benieuwd hoe het ging met zijn vrouw omdat ze psychisch niet in orde is en hun kinderen veel moeten doen in het huishouden en op het land. Margreet had twee leuke tasjes met spullen meegenomen voor haar kanskinderen. Ook zijn de schooltasjes meegenomen die ieder Kanskind krijgt om goed te kunnen presteren op school. De kinderen waren zo blij met deze spullen! Weet u, dan sta je er als groep bij stil dat we zo rijk zijn met alleen al gezondheid, primaire behoeften en zelfs meer.. Het is niet haalbaar om er iedere keer bij stil te staan en straks in Nederland zullen we als groep weer in de welvaartssleur leven, maar hopelijk zal deze ervaring samen met de overige ervaringen ons meer dankbaar maken voor wat we mogen ontvangen van de Heere God.
Na dit bezoek gingen we naar een Kansgezin in een flatgebouw in Zali. Het was leuk om de kinderen van het kamp daar te herkennen en tegelijk ervaarden we de schrik van de armoede die er heerst. De vader van het gezin liep dronken rond in de kamers met gescheurde muren en in de ‘badkamer’ hing een ontzettend smerige lucht. De drie dochters van de man slapen iedere nacht op de grond (zie verderop, maandag hebben we drie bedden gebracht) en toch blijven ze een glimlach op het gezicht houden. Begrijpt u het nog, wij niet!
We waren bekaf en laat thuis. We verwerken de dingen allemaal op onze eigen manier en nemen ook onze tijd hiervoor.

Over op de volgende dag, de vrijdag. Dit verslag wordt gefabriceerd door onze lieftallige groepsgenoten Hein en Janine:

Eeeen heeeeluh goeie hallo uit Albanië beste lezers,

Vandaag is het aan ons de beurt om het verslag te schrijven over vrijdag en zaterdag. Het waren beide prachtdagen!

Vrijdag was de laatste dag van de vakantiebijbelweek (de kinderen noemen het ook wel kamp omdat het voor hen heel veel waarde heeft). Vrijdag ochtend kwamen de kinderen een uurtje later omdat er ‘s avonds een afsluiting was, daar over later meer. We begonnen zoals gewoon met de liedjes zingen, en de kinderen zongen uit volle borst mee. Het thema was ‘de metselaar’ en het Bijbel gedeelte ging over de gelijkenis van de man die zijn huis op zand bouwde en een man die zijn huis op een rots bouwde (Mattheüs 7: 24-29). Het was een mooi verhaal en er werd een toneelstukje gespeeld door onze Albanese collega’s. De kleine kids gingen stenen schilderen en dat vonden ze helemaal waus en het eind resultaat was echt steengoed. De oudere kinderen gingen loomen en kijken naar de film die ze tijdens de vakantiebijbelweek hebben gemaakt. Het eindresultaat was leuk om te zien. Nadat iedereen klaar was, was het tijd om te schminken. De schattigste kindjes werden omgetoverd tot de grappigste clowns. De kinderen mochten na hun transformatie naar huis, voor onderweg kregen ze een lekker ijsje en drinken.

Tussen de middag hebben wij 200 nepkaarsjes en lampionnetjes in elkaar gezet voor de lampionnen-tocht die we ‘s avonds zouden lopen. Nadat we klaar waren gingen we lekker slapen en afkoelen in het zwembad.

Om 5 uur stonden er al kinderen voor het hek te springen van enthousiasme, ze hebben een uur lopen springen totdat ze naar binnen mochten. Toen kon het feest beginnen. De sjoel competitie ging weer van start, en de kinderen deden leuk mee. Voor de krachtpatser was eer een spel waar we Hermani’s zijn auto moesten voorttrekken. Als de kinderen klaar waren konden ze touwtje springen en volleyballen. Op het einde gingen we met zijn allen op z’n Albanees dansen en werden alle dansmoves uit de kast getrokken. We werden uit het niets verrast door Hermani zijn vuurwerkshow. Het was toen officieel een knalfeest. Het moment van afscheid nemen was aangebroken, we hebben iedereen plat geknuffeld. De kinderen liepen daarna met hun lampionnetjes naar boven, dit was een leuk gezicht.

De dag werd afgesloten met een romantisch hamburger diner bij het kaarslicht.

Zaterdag gingen we naar het strand en hebben we geplonsd. Onderweg werden we geamuseerd door de zangkunsten van Judith. Dit was “prachtig”.

Dikke kus Heinos en Janinos

p.s tijdens dit verslag heeft Hein 2 wespen dood geslagen met een badmintonracket.
p.p.s Janine haar wepsenvanger heeft toch meer succes, want daar zitten wel 22 wespen in naar een wilde gok van Hein.
p.p.p.s de moeder van Ruben heeft ondertussen al een bericht van zoonlief gehad dat haar oogappeltje veilig is geland.
p.p.p.p.s Ik mis Floris echt heel erg XX, je bestie Janinos!!!

Goed, na deze mooie woorden vervolgen wij ons verslag weer met een aantal nuttige afsluitende woorden wat betreft het weekend.
De zaterdag stond overdag in het teken van zon, zee en het strand van Durrës. Het water is pittig zout maar heerlijk afkoelend in de hitte die op kan lopen tot boven de 40 graden. Inderdaad waren de zangkunsten van Judith prachtig en hoeven daar geen aanhalingstekens aan toegevoegd te worden, ze heeft gewoon talent.
De avond kreeg een wat andere wending, omdat Lianne zich niet helemaal lekker voelde en het verstandig was dat ze naar de dokterspost in Krabbe te gaan. Zelf zijn we niet meegegaan, maar Margreet heeft haar goed begeleid, samen met Zamira, Anne-Lise, Hermani en Linda de buurvrouw. Zie voor het medische verslag de nieuwsbrief van Anne-Lise (Anne1953.waarbenjij.nu).
De dokterspost zag er voor Albanese normen best goed uit. Het bleek dat het Albanië Comité hierin heeft geïnvesteerd. Desondanks is het niet volgens de Nederlandse maatstaven. Eén voorbeeld is dat om het infuus in te brengen haar arm afgebonden werd met een plastic handschoen. Toch werd er wel goed gehandeld in deze post.

Zondag hielden we rustdag. In de loop van de middag bleek echter dat het met Lianne nog niet goed ging. We besloten om toch maar naar Tirana te gaan. We gingen naar het staatsziekenhuis. Dat is niet te vergelijken met Nederland. We meldden ons bij de eerste hulp. Deze bestaat uit een ontvangstbalie en een ruimte met 5 bedden. Die werden van elkaar gescheiden met een gordijntje, maar vanuit de wachtkamer kon je alle patiënten zien liggen. We werden ook weggestuurd omdat we volgens deze man naar een andere afdeling moesten. Dat bleek niet eens op hetzelfde terrein te zijn. Daar aangekomen stelde de arts een paar vragen en op basis daarvan wilde hij een diagnose stellen en medicatie voorschrijven. We hebben hem z’n gang laten gaan. Annelise had al aangegeven naar een privé kliniek te willen. Daar zag het er allemaal veel beter uit. In deze kliniek ging het heel professioneel er aan toe. De artsen kwamen kundig over en er werd serieus geluisterd. Schrijnend is wel dat de Albanezen hier nooit zullen komen omdat ze het niet kunnen betalen. Maar goed, wij zijn dankbaar dat het er is en dat we er gebruik van konden maken.

Maandags kwamen de kinderen naar het kinderhuis voor hun eigen programma. Zelf zijn we kort langs geweest en zijn de mannen naar de school in Krabbe geweest die nog in aanbouw is. Later zijn we met z’n allen naar Zali gegaan om de drie bedden te brengen bij het gezin waar we donderdag waren geweest. Het leuke is dat bleek dat één bed van Margreet is geweest! Leuk dat je met eigen ogen kan zien waar de spullen die je naar de garage brengt terecht komen. Vanavond zijn we uit eten geweest met Zamira, haar man Adje, zoontje Bjornie en buren Gzim en Linda. Lesco was er niet bij en Ruben baalde. Maar hij heeft wel even met haar gebeld en met z’n schoonouders gechilled. Na veel gebiecht aan het kampvuur en al wensballon oplatend is de nacht allang aangebroken en sluit ieder zijn oogjes om morgenvroeg in te pakken en sentimenteel weg te wezen.

Goed, snik snotter, dit was onze laatste nieuwsbrief. We hopen dat u ervan heeft genoten en zo niet, wilt u het dan vooral laten weten?
We willen onze excuses aanbieden aan de groep en u voor ons excentrieke en weinig bescheiden gedrag en laten het hierbij. (We hebben de laatste twee Magnums opgegeten namelijk en nog wat dingen)

Miro Pafchem, chipalla box en toedeledokie,
Elske en Judith