We zijn er weer

Vrijdagochtend stonden 11 blije koppen op Schiphol. Margreet onze “mama” wachtte op ons in Albanië. Na alle ontbijtspullen te hebben verdeeld (ja, ook de appelstroop) kwamen we na wat vertraging aan in Albanië. Opgewacht door Anne-Lise, Margreet en koksechtpaar van As en Ardi, reden we in volle vaart naar het kindertehuis in Masqueta. Eenmaal aangekomen was het erg wennen aan de tempratuur, het heeft namelijk al maanden niet geregend. Dit betekent waterschaarste en nu kunnen we dus niet zwemmen en niet vaak douchen, erg zwaar voor sommigen onder ons. Na het heerlijke avondeten relaxten we met z’n allen onder de sterrenhemel terwijl Marcel rustig tokkelde op de gitaar.

De tweede dag mochten we rustig wakker worden en was het na het ontbijt tijd om aan de slag te gaan. De eerste klus was om een nieuw klimtoestel te schuren en verven. Intussen gingen enkelen van ons mee naar de supermarkt voor het avondeten, een heel avontuur. Voor de terugrit was het plan om een andere route dan normaal te rijden. Geen goed idee, we verdwaalden namelijk een paar keer. De magische woorden van Margreet ‘can we keer om hier?’ deden eigenlijk niet veel goeds. Na wat boze Albanezen (omdat we begonnen te lachen terwijl zij de weg uit aan het uitleggen waren) was het uiteindelijk gelukt om terug te keren naar het kindertehuis.

Een leuke thuiskomst, het klimrek was namelijk al helemaal ingegraven door Maurits, Quinten, Jelle, Marcel en Gijs-Henk. Het rek had zelfs een flitsende mooie rode kleur, mede mogelijk gemaakt door Luca, Gerlinde en Isabelle. Alsof dat nog niet genoeg was, was het begin van het hek geplaatst voor het nieuwe voetbalveldje op het terrein van het kindertehuis. Tijd voor een welverdiende lunch, gemaakt door Gijs-Henk en Joanne. toch had Luca een inschattingsfout gemaakt van de betrouwbaarheid van deze twee. Luca wenste namelijk een tosti zonder ham. Maar natuurlijk staken Gijs en Joanne daar stokje voor. Na drie keer uitgesproken te hebben dat het haar geluksdag zou zijn (door deze tosti) was het toch niet zo leuk want Luca moest het doen met een kale tosti. Iedereen moest lachen.

Ook voor Maurits was het geen ‘geluksdag’. Hij schrok enorm van een schorpioen ter grote van de teennagel van Gijs-Henk. Het beeld staat hier nog steeds op het netvlies van Maurits en hij kan niet stoppen met er over te praten. Toch moeten we zeggen dat we trots zijn op deze knul. Hij heeft namelijk even laten zien wie vandaag de echte arbeider was en was dan ook niet te stoppen met graven. Het zit in je bloed zeggen ze.

Na het harde werken was het tijd om te genieten van de zon. Het was erg warm, maar niet te warm voor Gerlinde en Marcel om de opwekkingsbundel open te slaan. Voor sommigen was het een kippenvel moment. En moest er een lied uitgekozen worden voor de kerkdienst van zondagochtend. Het plan is namelijk om te zingen in de kerk.

Aan het eind van de middag mochten Quinten, Marcel, Luca, Isabelle, Jelle, Margreet en Joanne, Marrie, Anne-Lise, Zamira en Ardi voedselpakketten uitdelen aan een gezin dat midden in het berggebied leeft. Erg indrukwekkend, want echte armoede was te zien. Ze leefden in een hutje met z’n vijven en waren dan ook erg dankbaar voor het eten en de schoolspullen die we meenamen voor de drie kinderen. Het verhaal van de kinderen was erg aangrijpend en ook waren ze erg hartelijk en dankbaar voor de hulp die geboden wordt. Ondanks de armoede was er altijd een glimlach op hun gezicht en dat staat nog steeds op ons netvlies. Het was mooi om te zien dat ook dit gezin de liefde van God heeft ontvangen ondanks de situatie.

Onder genot van een heerlijk koud (!) biertje/wijntje was het tijd voor goede gesprekken en muziek. Morgen moeten we al om 9 uur al klaar staan. Dit zorgde voor veel ophef, de kerk begint namelijk om 11 uur. Iedereen is in oproer, omdat we niet weten wat ons die twee uren staat te gebeuren. Laat gaat het dus niet worden, of toch wel?

ps. Vanaf nu zullen we de blogs iets sneller plaatsen!