1e dag in Albanië

Vandaag is dan eindelijk de dag aangebroken waar we al ruim een half jaar naar toe leven. We verzamelen met de groep om 5:00 ’s ochtends op Schiphol. Alles is driedubbel gecheckt en we nemen afscheid van Wijgert Gooijer, Rosanne’s ouders en Janine’s ouders die zo aardig zijn geweest om ons midden in de nacht weg te brengen. De koffers leveren we in en de douane komen we door. Dan is het wachten totdat we eindelijk kunnen vertrekken. Even een ontbijtje en een bak koffie en de tijd vliegt voorbij.

Eenmaal in het vliegtuig snel even een foto maken en dan op naar München waar we overstappen. Het gaat allemaal prima en aangekomen in Tirana is het wachten op de koffers. Alleen het wachten duurt lang…en helaas.. van alle passagiers die uit Nederland komen zijn de koffers nog steeds op in München. Herman was gelukkig al in de buurt en hielp ons om te zorgen dat de koffers (hopelijk) morgen eind van de middag bij ons in Mushqeta worden bezorgd. Herman en Adi (de man van Zamira (directrice van het kindertehuis)) verwelkomen ons in Albanië en brengen ons naar Mushqeta. Het is ongeveer een uur rijden en onderweg zien we al van alles van Albanië. In Tirana zien we veel bouwvallen, af en toe wat mooie gebouwen wat vaak ambassades of ministeries. En over het verkeer kan van alles gezegd worden…

We (Adi, Hein, Floris en ik) arriveren op locatie. We horen al muziek en zien de kinderen van het kindertehuis al buiten staan. Als we uit de auto stappen worden we meteen uitgenodigd om mee te gaan dansen en als je die blije gezichten ziet dan wordt je zelf ook meteen enthousiast. Ze kijken heel goed naar ons terwijl wij juist kijken naar hoe zij dansen. Albanees dansen lijkt namelijk makkelijk…maar is het niet. De kinderen kunnen wel uren doorgaan maar op een gegeven moment gaan ze weer terug naar het kindertehuis waardoor wij tijd hebben om het terrein te verkennen en te eten.

Eind van de middag rijden we met Herman en Anne-Lise naar een dorpje in de buurt. We krijgen veel informatie van Herman en op de weg terug zien we kinderen van het dorpje langs de weg staan. Herman zegt dat er limonade en chips gegeven wordt bij het winkeltje en ze rennen meteen vooruit. We stoppen bij het winkeltje en ondertussen zijn al veel meer kinderen bij het winkeltje. Wat nog steeds opvalt zijn de hele blije gezichtjes en sommigen stellen zich ook aan ons voor. Ze krijgen allemaal wat en we mogen ook kijken naar haar schoenenfabriek. We worden ook nog door een man uitgenodigd om bij hem thuis wat te drinken. Van de Albanese taal verstaan we allemaal vrijwel niets (behalve Herman, Anne-Lise en Elske uiteraard die gelukkig vertalen voor ons).

Ondertussen is het alweer 8 uur en gaan we terug naar Mushqeta om lekker wat te eten. ’s Avonds zitten we lekker bij een vuurtje want de meeste vesten liggen nog in de koffers. We eindigen gezamenlijk met een bezinningsmoment en gaan lekker slapen (nog erg moe van de korte nacht).

Morgen zullen we er een aantal foto’s opzetten!

Hilbert