9 - 11 augustus 2014

Zaterdag

Ondanks dat we bij moeten komen van de drukke week van de VakantieBijbelWeek zitten we om 9 uur alweer met z’n allen in de auto. We gaan op weg naar Krujë. Krujë ligt in het westen van Albanië. De stad telt meer dan 11.000 inwoners en ligt op twintig kilometer ten noorden van Tirana in het midden van het district.
We beginnen onze rondwandeling door Kruje over de bazaar. Hier worden vooral souvenirs verhandeld. Eenmaal binnen in het stadje is het eerst tijd voor koffie en cola. We wandelen heerlijk een poosje rond en bezoeken dan het Nationaal Skanderbegmuseum in het Kasteel. Een Engelse gids leidt ons daar rond en weet heel veel te vertellen over de geschiedenis van Albanië.

De stad geniet grote nationale bekendheid doordat 's lands nationale volksheld Skanderbeg er in de vijftiende eeuw gedurende verschillende decennia vanuit het kasteel de oprukkende Turken tegenhield. Skanderbeg hield de Ottomanen succesvol tegen bij hun poging Europa verder te veroveren, en belette hen gedurende 35 jaar Albanië in te nemen. De Burcht van Krujë werd succesvol verdedigd tijdens drie Ottomaanse belegeringen (1450, 1466 en 1467), maar uiteindelijk capituleerden de Albanese strijdkrachten in 1470, kort na het overlijden van Skanderbeg
Tijdens de rondleiding komen ook een aantal Bijbelse vertellingen weer terug. Het is leuk om te zien hoe de Bijbel en de historische verhalen dan samenvallen.

Maar goed, we gaan alweer verder zodat we ook nog naar de straatkinderen kunnen gaan. Onderweg eten we nog snel een Soufflage. Een soort pitabroodje gevuld met sla, komkommer, tomaat, vlees, patat en saus. Het was heerlijk!

We gaan op weg naar de vuilnisbelt in Tirana zodat we de kinderen daar kunnen voorzien van pizza o.i.d. en ook van kleding voor de winter. Eenmaal aangekomen loopt het anders dan we hadden verwacht en gehoopt. We worden door één jongen weggestuurd omdat hij vindt dat het zijn grond is en wij daar niet op mogen komen. Annelise laat nog een pasje zien waardoor zichtbaar is dat zij hulpverlener is, maar het mag allemaal niet baten. Er komen meer mensen van de vuilnisbelt bij en een heleboel begroeten ons hartelijk. De jongen blijft echter bij zijn standpunt en wordt boos. Omdat we geen risico willen lopen, besluiten we toch om weg te gaan. We verontschuldigen ons bij de andere mensen, die ondertussen allemaal op de jongen gaan mopperen.
We proberen het nog één keer aan de rand van de vuilnisbelt bij een ander gezin, maar die zijn helaas niet thuis.
In het korte moment dat we er zijn, zien we wel direct de armoede die hier heerst. Dat maakt ook dat wij best wel kwaad zijn omdat één jongen het voor de hele groep verpest. Dat kunnen we helaas niet oplossen.

We rijden door naar het park in Tirana en ontmoeten daar een zigeunerfamilie. Voor hen kopen we pizza en water. De kinderen smullen er heerlijk van. Met de kinderen spelen we ook een balspel, waar van zij de spelregels beter kennen dan wij…. Het is goed om dit te zien. Deze mensen wonen met z’n allen in één ruimte bij een oma. Daar hebben ze verder geen voorzieningen en ze moeten leven van het geld wat ze bij elkaar verzamelen door te bedelen.
We merken opnieuw dat het de mensen goed doet, dat er aandacht
voor hen is. Het zijn toch vaak de verschoppelingen uit de maatschappij die door niemand ‘echt’ gezien worden.

We zijn best vol van de indrukken van deze dag. Het is mooi dat we hier als groep goed over kunnen praten met elkaar. Door het te delen, kun je het beter een plek geven.

’s Avonds gaan we als afsluiting gezellig met z’n allen uit eten. Ook Herman en Annelise gaan mee. Het is een hele gezellige avond die we besluiten bij Linda, één van de werkers uit het kindertehuis en zij is ook de buurvrouw van Herman en Annelise.
Traditiegetrouw maken we weer een mooi kampvuur en maken we ons op om naar bed te gaan. Welterusten!

Zondag

’s Ochtends bezoeken we – met het merendeel van de groep - opnieuw de kerk in Tirana. Het is een fijne gemeente om hier te zijn. Vandaag gaat het over het strijden van de goede strijd. De dominee legt uit dat we een aardse strijd voeren, maar dat er ook een hemelse strijd is. Hij leest hierbij het verhaal over Elisa en zijn knecht uit 2 Koningen 6. Elisa ziet dan het hemelse leger wat voor hen strijdt en God opent ook de ogen van de knecht. Zo moeten ook onze ogen geopend worden voor de strijd en moeten we daarin ons vertrouwen op God zetten. Hij zal nooit meer geven dan dat wij kunnen hebben. Ook rondom ons is een hemels leger om ons te beschermen.

Tijdens de dienst vertelt Janine kort iets over onze aanwezigheid in Albanië. Dat doet ze supergoed. Ze vertelt over de vakantiebijbelweek en ook dat we geleerd hebben om dankbaar te zijn voor de goede omstandigheden waarin wij in Nederland leven.

In de kerk wordt alles weer voor ons naar het Engels vertaald. In deze 2e dienst komt zij bij ons zitten en dat maakt dat wij het heel erg goed kunnen volgen. Het is heel fijn dat deze vrouw daarvoor de moeite wil nemen.

Na de dienst drinken we gezellig koffie bij Herman en Annelise Lubbers. ’s Middags doen we even rustig aan en eind van de middag vertrekken we naar Mihajas. Hier zullen we een gezin bezoeken.

Onderweg gaan we ook op zoek naar een man die vorige week aan de poort heeft gestaan bij het huis van Herman en Annelise om eten te vragen. Terwijl wij naar hem op zoek zijn, stuiten we op een vrouw van 85 die blind is. De omstandigheden waarin zij moet leven, zijn echt verschrikkelijk. Het komt er op neer dat zij door het dorp eruit is gezet en in een aftands huisje is gezet. Annelise besluit dat we hier ook een pakket voedsel achter laten. De vrouw geniet heel erg van de aandacht die zij krijgt en je merkt hier dat woorden soms niet nodig zijn, - we verstaan er weinig van door het dialect. Het vasthouden van haar hand(en) is voldoende. Hiermee geven we haar heel veel liefde en je merkt dat zij hier geëmotioneerd door raakt. Het is lastig om haar achter te laten, maar we moeten toch weer door.

We komen vervolgens bij een gezin waar ook KANS kinderen wonen. Er staan ook nog een aantal buurkinderen en daar delen we petjes aan uit. Het blijkt dat hier ook de man woont die aan de poort is geweest. Herman gaat daar direct eten brengen en wij gaan naar binnen bij het “Kans”gezin. Ook hier valt de armoedigheid direct op, maar deze mensen zijn wel heel vrolijk. We worden heel hartelijk ontvangen. We zien dat deze mensen uien hebben te drogen en die hadden we nog nodig voor de broodjes hamburger. We vragen dus om 2 uien, maar krijgen wel 2 kilo mee. Het lukt nog net om een geit af te slaan, die ze ook willen meegeven uit dankbaarheid.

Tot slot van onze tocht rijden we naar de school in Mihajas. Deze school staat bijna op instorten na een aardbeving, er wordt op dit moment ook geen les gegeven. Het hoofd van de school laat alles zien, maar vraagt ook aan Herman en Annelise of het mogelijk is om het opknappen van de school te financieren. Dat moet echter allemaal nog besproken worden, het is namelijk een groot project.

We eten ’s avonds broodje hamburger en daarna sluiten we met Zamira, Herman en Annelise de week af. Over en weer spreken we dank uit over de inzet en de ervaringen die we mochten op doen. Om onze dank voor hun gastvrijheid te onderstrepen hebben we hen een bedankje gegeven.
Van Zamira krijgen we allemaal nog een ‘Thank you letter’ waar in staat wat we gedaan hebben.

Tot slot laten we nog 2 wensballonnen op, die we allemaal volgen met onze eigen gedachtes. Het eind van ons verblijf in Albanië komt nu toch echt in zicht.

Maandag

Met het merendeel van de groep settelen we ons om het kampvuur en zullen we ‘doorhalen’ totdat de taxi komt om hen op te halen.
Om 01:30 uur is het zover. Het valt ons wel zwaar. Een aantal van de groep blijft nog in Albanië, dus we nemen afscheid van elkaar. Zij nemen ook afscheid van Albanië. Een week met onvergetelijke momenten en indrukken. Een week van goede gesprekken, maar wat hebben we ook ontzettend gelachen met elkaar.

Maar goed, ze vertrekken toch naar Rinas airport. En daar begint voor hen een nieuw avontuur, want het blijkt dat het vliegtuig is overboekt. Ze mogen niet mee. In eerste instantie zullen ze om 12:00 uur vertrekken, maar ook dat vliegtuig is vol. Ter compensatie krijgen ze een hotel toegewezen en daar genieten ze van een heerlijk zwembad en een luxe bed.
Om 15:00 uur is het dan toch eindelijk gelukt en vertrekken ze richting Wenen. Daar is een korte overstap, maar gelukkig halen ze die ook en landen ze om 19:00 uur veilig en wel op Schiphol.

Margreet zal morgen – dinsdag – ook vertrekken en die heeft voor de zekerheid alvast online ingecheckt.

Hilbert en Elske blijven nog ruim een week in Albanië en hopen op dinsdag 19 augustus in Nederland arriveren.

Al met al zijn we heel dankbaar voor alles wat we hier in de afgelopen periode hebben meegemaakt. Dat maakt ons ook dankbaar richting God die ons veilig heeft bewaard!

Hilbert, Elske en Margreet