De eerste dag
31 Juli 2016 | Albanië, Mushqeta
De reis kon beginnen, iedereen werd thuis opgehaald met dank aan de chauffeurs. Berthold had zich verslapen, de chauffeur stond al voor de deur.. Bij een grote groep kun je altijd wel verwachten dat iemand iets belangrijks vergeet… Maar je paspoort? Walter, dat kan toch niet.. hihi. En Wouter, je Albanië t-shirts laten liggen.. en dat in één auto.. Goede start van de dag.:D
Na enige vertraging op Schiphol en een snelle overstap op Rome, werden wij warm ontvangen op het vliegveld in Tirana door Herman en Anne-lise, Gerrit en Marrie, Adi en Bjorni. De paspoortcontrole koste ons veel tijd, omdat wij Hollanders natuurlijk op onze beurt wachten en andere deze norm niet navolgden. Een prachtige tocht door de mooie natuur van Albanië, maar wel in een erg hete bus, bracht ons bij onze eindbestemming. Na geschrokken te zijn van de armoede in de omgeving, viel ons verblijf relatief mee. De broodjes met knakworst en watermeloen stond al voor ons klaar. Na ons te hebben gesetteld in de slaapkamers, werd het kampvuur aangemaakt. We hebben rondom het kampvuur mooie gesprekken gehad. Gelezen over rijkdom die men vaak zoekt in materiele dingen, echter is dat van tijdelijke duur. In een omgeving waar die rijkdom minder aanwezig is, is het juist mooi om met elkaar stil te staan van de rijkdom die voor eeuwig is; de liefde van Jezus. Daarnaast zijn we met elkaar in gesprek gegaan over een aantal stellingen en vragen over het geloof. Het was fijn om met elkaar een openheid te ervaren en dat we als groep hierdoor dichterbij elkaar komen. Dit hebben we nodig voor de komende week. Super tof!
De volgende ochtend allemaal lekker fris en fruitig aan het ontbijt. De bedden lagen heerlijk en de muggen waren deze nacht nog niet zo actief, dat kunnen we niet zeggen over de kikkers uit het meer:D. Na het ontbijt is het grootste gedeelte van de groep aan het werk gegaan bij een dokterspost in de straat. Herman heeft hier al veel werk verzet. De groep kon beginnen het schilderen van de binnen en buiten muren. Voor dit gedaan kon worden, moest er eerst veel puin worden geruimd. Zij hebben keihard gewerkt, in de brandende zon, maar het resultaat mag er zijn. Zie de foto’s.
Vijf andere jongeren zijn met Plump, de klusjesman en Herman op weg gegaan naar Mihajas. Hier woont Fatime, een vrouw van 75 jaar, in onmenselijke omstandigheden. Een vrouw die hard werkt op het land, met de geiten en zichzelf van voedsel kan voorzien. Het huisje is er echter slecht aan toe en de hulp van onze jongeren zijn hier hard nodig. Fatime voelt zich niet meer veilig, nadat zij onlangs is overvallen in haar woning, nadat ze een paar geiten had verkocht. Fatime is na deze gewelddadige overval in het ziekenhuis beland. Tralies voor de ramen, zouden haar veel rust geven. De groep heeft haar bezocht om in kaart te brengen wat er allemaal nodig is om Fatime haar huisje op te knappen en wat meer woonbaar te maken. Hier gaan jullie de komende week nog over horen. De foto’s zeggen meer, dan al deze woorden. Laten we onze ogen hier niet voor sluiten. De groep was onder de indruk dat, een paar uur vliegen van ons kikkerlandje, in Europa, deze armoede nog bestaat.
Deze indrukken en inspanningen verdienden een ontspannen middag voor de groep, om even bij te komen van de hitte en de indrukken een plaatsje te kunnen geven. Rosanne, Jasmijn, Walter en Maurits hebben de eerste slang al gespot. Verder zijn ook de vele schildpadden erg populair. Aan het eind van de middag nog een rondleiding door het kinderhuis en om het meer. Walter voelde zich verbonden met de koeien en kan het niet laten om ze van dichtbij de benaderen. Het ontbrak Walter aan lef, ze aanraken was hem niet gelukt. Marrie en Gerrit hadden een heerlijke soep bereid, waar we in de avond van hebben genoten. We maken ons nu weer klaar voor het kampvuur en de mooie gesprekken die ons als groep dichterbij elkaar brengen, maar bovenal ook dichterbij God. Hou onze blog in de gaten, de komende dagen, zullen wij jullie op de hoogte houden van onze ervaringen!
Bedankt voor het lezen van deze blog, of hoe ze dat in Albanië zeggen; faleminderit!
Na enige vertraging op Schiphol en een snelle overstap op Rome, werden wij warm ontvangen op het vliegveld in Tirana door Herman en Anne-lise, Gerrit en Marrie, Adi en Bjorni. De paspoortcontrole koste ons veel tijd, omdat wij Hollanders natuurlijk op onze beurt wachten en andere deze norm niet navolgden. Een prachtige tocht door de mooie natuur van Albanië, maar wel in een erg hete bus, bracht ons bij onze eindbestemming. Na geschrokken te zijn van de armoede in de omgeving, viel ons verblijf relatief mee. De broodjes met knakworst en watermeloen stond al voor ons klaar. Na ons te hebben gesetteld in de slaapkamers, werd het kampvuur aangemaakt. We hebben rondom het kampvuur mooie gesprekken gehad. Gelezen over rijkdom die men vaak zoekt in materiele dingen, echter is dat van tijdelijke duur. In een omgeving waar die rijkdom minder aanwezig is, is het juist mooi om met elkaar stil te staan van de rijkdom die voor eeuwig is; de liefde van Jezus. Daarnaast zijn we met elkaar in gesprek gegaan over een aantal stellingen en vragen over het geloof. Het was fijn om met elkaar een openheid te ervaren en dat we als groep hierdoor dichterbij elkaar komen. Dit hebben we nodig voor de komende week. Super tof!
De volgende ochtend allemaal lekker fris en fruitig aan het ontbijt. De bedden lagen heerlijk en de muggen waren deze nacht nog niet zo actief, dat kunnen we niet zeggen over de kikkers uit het meer:D. Na het ontbijt is het grootste gedeelte van de groep aan het werk gegaan bij een dokterspost in de straat. Herman heeft hier al veel werk verzet. De groep kon beginnen het schilderen van de binnen en buiten muren. Voor dit gedaan kon worden, moest er eerst veel puin worden geruimd. Zij hebben keihard gewerkt, in de brandende zon, maar het resultaat mag er zijn. Zie de foto’s.
Vijf andere jongeren zijn met Plump, de klusjesman en Herman op weg gegaan naar Mihajas. Hier woont Fatime, een vrouw van 75 jaar, in onmenselijke omstandigheden. Een vrouw die hard werkt op het land, met de geiten en zichzelf van voedsel kan voorzien. Het huisje is er echter slecht aan toe en de hulp van onze jongeren zijn hier hard nodig. Fatime voelt zich niet meer veilig, nadat zij onlangs is overvallen in haar woning, nadat ze een paar geiten had verkocht. Fatime is na deze gewelddadige overval in het ziekenhuis beland. Tralies voor de ramen, zouden haar veel rust geven. De groep heeft haar bezocht om in kaart te brengen wat er allemaal nodig is om Fatime haar huisje op te knappen en wat meer woonbaar te maken. Hier gaan jullie de komende week nog over horen. De foto’s zeggen meer, dan al deze woorden. Laten we onze ogen hier niet voor sluiten. De groep was onder de indruk dat, een paar uur vliegen van ons kikkerlandje, in Europa, deze armoede nog bestaat.
Deze indrukken en inspanningen verdienden een ontspannen middag voor de groep, om even bij te komen van de hitte en de indrukken een plaatsje te kunnen geven. Rosanne, Jasmijn, Walter en Maurits hebben de eerste slang al gespot. Verder zijn ook de vele schildpadden erg populair. Aan het eind van de middag nog een rondleiding door het kinderhuis en om het meer. Walter voelde zich verbonden met de koeien en kan het niet laten om ze van dichtbij de benaderen. Het ontbrak Walter aan lef, ze aanraken was hem niet gelukt. Marrie en Gerrit hadden een heerlijke soep bereid, waar we in de avond van hebben genoten. We maken ons nu weer klaar voor het kampvuur en de mooie gesprekken die ons als groep dichterbij elkaar brengen, maar bovenal ook dichterbij God. Hou onze blog in de gaten, de komende dagen, zullen wij jullie op de hoogte houden van onze ervaringen!
Bedankt voor het lezen van deze blog, of hoe ze dat in Albanië zeggen; faleminderit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
